Het paradepaardje van le Pays Noir

Steenkoolmijn Martinet in Charleroi is slechts een schim meer van zichzelf. Begin 20ste eeuw groeide le Martinet nochtans uit tot een van de koplopers in de Europese industrie.

14 maart 2017

Met dank aan de bouw van een kolenwasserij in 1929 en een brikettenfabriek in de schaduw van de schachtbokken van de steenkoolmijn le Martinet.

Aan de gouden jaren komt in 1967, met de sluiting van de mijn, een eind. De brikettenfabriek gaat in 1976 op de fles.

1722

Le Martinet heeft dan al 2,5 eeuwen steenkoolontginning op de teller staan: in 1722 zijn de eerste sporen terug te vinden dat hier steenkool uit de bodem gekapt wordt.

In 1852 komt de failliette mijn in handen van de belangrijkste steenkoolgroep in Charleroi: de "Charbonnage de Monceau Fontaine" die tienduizenden werknemers telt en onder meer ook le Pêchon in Couillet uitbaat.

Ophaalgebouw

Veel blijft er van le Martinet na de ondergang van le Pays Noir (het steenkoolbekken rond Charleroi) niet over: het ophaalgebouw is een van de schaarse restanten van le Martinet. Na tientallen jaren leegstand is het bakstenen gebouw in 2013 opgeknapt en vrij toegankelijk.

Kolenwasserij

De 2 metalen schachtbokken van de mijn zijn in de jaren '90 omgehakt. De gigantische kolenwasserij en brikettenfabriek zijn met de noorderzon verdwenen.

Een lege asfaltvlakte is omsingeld door witte berken. Hier vlakbij stond de kolenwasserij en de brikettenfabriek. Naast enkele treinsporen vind je er nog de ruïnes van een gelijkvloers gebouw.

Door het oog van de naald

Het heeft niet veel gescheeld of ook de terrils waren verdwenen. Buurtbewoners hebben zich in de jaren '80 met hand en tand verzet tegen de exploitatie van de terril le Martinet, die nog voor 30% uit steenkool zou bestaan.

Met succes: sinds 1995 zijn de terrils rondom le Martinet beschermd voor hun schoonheid, integratie met het landschap en hun biodiversiteit. Je kunt er mooi wandelen, de terrils maken dan ook deel uit van de terrilroute GR 412.